O książce: 2021 / Wprowadzony niedawno do języka rosyjskiego termin „słoń” odnosi się do słoni bojowych jako gałęzi wojskowy. Słonie zostały po raz pierwszy wykorzystane do celów wojskowych około trzech tysięcy lat temu w starożytnych Indiach. „Załoga” słonia składała się z dwóch lub trzech osób - wojownicy siedzieli na pstrokatym kocu lub na specjalnym siodle, a nóg słonia pilnowało czterech piechurów przypisanych do zwierzęcia („strażnicy”). Elephanteria była główną siłą uderzeniową armii indyjskiej: w bitwie pod Hydaspes (326 p.n.e.) słonie Raja Porus zaatakowały legendarną falangę Aleksandra Wielkiego. Po bitwie Aleksander utworzył oddział strażników ze schwytanych słoni, umieszczając na grzbietach zwierząt ciężko uzbrojoną piechotę hoplitów. Era hellenistyczna naprawdę stała się okresem rozkwitu słoniarstwa. W III - połowie II wieku. PRZED CHRYSTUSEM Armie najpotężniejszych państw (Macedonia, Syria, Egipt) były uzbrojone w dziesiątki słoni bojowych. Rzymianie, którzy nauczyli się skutecznie walczyć z Elephantherią, również zdobyli tego typu wojsko. Słonie Wiecznego Miasta walczyły z Macedończykami, hiszpańskimi Celtyberyjczykami, Galami Allobrogami, a cesarz Klaudiusz planował nawet wykorzystać je w kampanii do Wielkiej Brytanii w roku 43 n.e. Nowa książka znanego specjalisty w dziedzinie historii wojskowości starożytnych ludów, Doktora Nauk Historycznych A.K. Nefedkina szczegółowo odtwarza historię użycia bojowego nie tylko słoni, ale także psów, koni, osłów, byków, wielbłądów podczas konfliktów zbrojnych starożytnego świata. Układ wydawniczy książki jest zapisany w formacie PDF A4.